ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: HARUKI MURAKAMI

O Χαρουκι Μουρακαμι γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1949 στο Κιότο της Ιαπωνίας. Και οι δυο γονείς του ήταν καθηγητές λογοτεχνίας. Ο ίδιος δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος και σύντομα έγινε λάτρης της λογοτεχνίας και της μουσικής με έντονες Δυτικές επιρροές.

Το ενδιαφέρον του στράφηκε κυρίως σε αμερικανούς συγγραφείς, όπως ο Φιτζεραλντ, Καπότε και Ίρβινγκ. Την ίδια πορεία ακολούθησε και στη μουσική αφού σε νεαρή ηλικία έγινε ιδιοκτήτης ενός τζαζ κλάμπ στο Τόκιο.

Η αγάπη του για τη μουσική φαίνεται από το γεγονός ότι πολλά βιβλία του έχουν τον τίτλο τραγουδιών (Norwegian Wood, Το Κουρδιστό Πουλί, West of the Sun κτλ).

Ο Μουρακάμι εμπνεύστηκε το πρώτο του έργο την στιγμή  που παρακολουθούσε έναν αγώνα μπέιζμπολ, Το Hear the Wind sing. Το έστειλε σε ένα λογοτεχνικό διαγωνισμό και έτσι κέρδισε το πρώτο του βραβείο, το οποίο του έδωσε ώθηση και έμπνευση για περισσότερες ιδέες.

Σύντομα, η συγγραφική του καριέρα εκτοξεύτηκε με το Νορβηγικό Δάσος. Το βιβλίο έγινε μπεστ σελλερ, αναγνώστες και κριτικοί τον λάτρεψαν και σύντομα ακολούθησε η ταινία.

Παρόλα αυτά, ο Μουρακαμι παραμένει χαμηλών τόνων. Μοιράζεται το χρόνο του ανάμεσα στην οικογένειά του και το γράψιμο. Δεν πίνει, δεν καπνίζει και λατρεύει το τρέξιμο. (Έχει λάβει μέρος και στο Μαραθώνιο της Αθήνας).

Χαρακτηριστικό του Μουρακάμι είναι ότι όλοι οι κριτικοί τον αποκαλούν "Παγκόσμιο Συγγραφέα" και όχι απλά Ιάπωνα. Αυτό γιατί το ύφος του είναι τέτοιο που απευθύνεται σε όλους και όχι αποκλειστικά σε μια μερίδα αναγνωστών της Ιαπωνίας. Οι ήχοι και οι εικόνες που περιγράφει στα βιβλία του είναι οικείο. Δεν κουράζει με λεπτομέρειες και δεν επικεντρώνεται σε ήθη και έθιμα της Ιαπωνίας. Είναι τόσο περιγραφικός, ώστε φέρνει την εικόνα ολόκληρη μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, χρησιμοποιώντας τέτοιες λέξεις και ύφος ώστε αυτό να του θυμίζει κάτι γνώριμο.

Όπως και ένας καλός μουσικός, έτσι και ο Μουρακαμι, δίνει τα δικά του στοιχεία στη γραφή του. Αμεσότητα, μεταφυσικά στοιχεία και νοσταλγία δεν λείπουν ποτέ από τα βιβλία του.

Δεν έχουμε παρά να ευχαριστήσουμε το περιβάλλον του για τις επιρροές του.. Γιατί χωρίς αυτές δεν θα τον γνωρίζαμε.