Μετά το 1Q84, ο Murakami παρουσιάζει στο
κοινό του τις Μικρές Ώρες. Μπορεί το μέγεθος του βιβλίου να είναι όσο το μισό
βιβλίο του πρώτου μέρους της τριλογίας. Το συναίσθημα όμως που περιέχει δεν
συγκρίνεται.
Οι Μικρές Ώρες λοιπόν είναι κάπου μεταξύ
11 το βράδυ με 7 το πρωί. Σε αυτό το διάστημα εκτυλίσσεται η ιστορία του
συγγραφέα. Κάπου στο κέντρο του Τόκιο. Όπου (σχεδόν) άγνωστοι μεταξύ τους
άνθρωποι περνάνε τη νύχτα μαζί και τα γεγονότα τρέχουν, περιπλέκονται, και
σβήνουν με το φως της ημέρας.
Η ατμόσφαιρα του βιβλίου στην αρχή
προσωπικά μου θύμισε Coffee and Cigarettes. Όσο γνωρίζεις βέβαια τους χαρακτήρες
αντιλαμβάνεσαι ότι ο Μουρακάμι δεν έχει καμία διάθεση να δώσει στους διαλόγους
την εύθυμη χροιά αυτών του Μπουσέμι και του Στίβεν Ράιτ. Αντιθέτως, η κεντρική
ηρωίδα είναι τόσο αχώνευτη που αναγκάζεσαι να εστιάζεις στα λόγια και στο νόημά
τους. Σε αυτή την κατεύθυνση πας αναγκαστικά καθ' όλη την ανάγνωση και ο στόχος
επετεύχθη. Με λίγα λόγια, αν κάποιος ξεκινήσει να διαβάζει το βιβλίο αυτό με
την ίδια διάθεση που είχε στο Norwegian Wood ή στο 1Q84, το έχασε το παιχνίδι..
Μια σύντομη ιστορία που ως σκοπό έχει να
αναδείξει τη μοναδικότητα του εσωτερικού κόσμου, τις αντιθέσεις, το ανθρώπινο
σκοτάδι και τη μοναξιά που μπορεί να νιώθει κάποιος ακόμα και αν ζει δίπλα σε
κάποιον άλλο.
Για τους γνώστες του Μουρακάμι, είναι ένα
αυθεντικό του δείγμα. Το στοιχείο της μεταφυσικής μπλέκει με την πραγματικότητα,
ο αναγνώστης παίρνει το ρόλο του αόρατου θεατή (το στοιχείο της κάμερας είναι
ευφυές) και η μουσική " ένδυση" είναι εξαιρετική.
Αν πάλι κάποιος δεν έχει διαβάσει ποτέ
Μουρακάμι, συστήνονται δύο πράγματα: Δεν το παίρνεις στην παραλία και δεν το
διαβάζεις για να περάσει η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου