Αν έχεις διαβάσει τουλάχιστον 4 και άνω
βιβλία του Μουρακάμι, τότε διαβάζοντας το Σπούτνικ Αγαπημένη, δεν μπορείς παρά
να αναγνωρίσεις με κλειστά μάτια τα χαρακτηριστικά της γραφής του Ιάπωνα
συγγραφέα.
Διάβασα την Σπούτνικ αμέσως μετά το
Κάφκα. Το απίστευτο που καταφέρνει μόνο ο Μουρακάμι είναι ότι ενώ στο τέλος του
βιβλίου και αφού διαβάσεις και την τελευταία στιγμή, την ίδια ώρα. έχεις ξεχάσει
όλα τα ονόματα και τους χαρακτήρες, τα συναισθήματα είναι κοινά, ανάμεικτα μεν,
αλλά τα ίδια.
Με την ίδια συνταγή κινείται και στο Σπούτνικ
Αγαπημένη. Από τις πρώτες σελίδες ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι οι ήρωες δεν
θα έχουν καλά ξεμπερδέματα. Το ζητούμενο βέβαια του συγγραφέα δεν είναι αυτό. Ο
Μουρακάμι άλλωστε δεν φημίζεται για τα happy endings..Όχι τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι.
Επικεντρώνεται κυρίως στο να ξετυλίξει τα αισθήματα, αφού βέβαια τα περιπλέξει.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αν και κατά την ανάγνωση σε έχει περάσει από σαράντα
κύματα, ο επίλογος γαληνεύει.
Στο βιβλίο αυτό, όλα τα παραπάνω περνάνε
μέσα από ένα ερωτικό τρίγωνο. Ένα τρίγωνο όχι με την έννοια της σχέσης, αλλά
της συσχέτισης αισθημάτων. Το καλό στην όλη ιστορία είναι ότι εδώ ο Μουρακάμι,
έχει προτιμήσει να αφηγηθεί γύρω από τρία πρόσωπα. Η κεντρική αφήγηση ωστόσο,
γίνεται μέσα από τον άντρα ήρωα, έναν μαθηματικό. Οι δυο ηρωίδες που συμπληρώνουν
το τρίγωνο, συνδέονται από την αγάπη τους για τη μουσική. Επιστήμη και μουσική
λοιπόν, γνώρισμα νούμερο ένα του Μουρακάμι.
Ας πούμε
ότι δεν είναι από τις πιο δυνατές ιστορίες του συγγραφέα, από πλευράς
σασπένς. Να τονίσουμε όμως, ότι σαν φαν του ακόμα και αυτό το βιβλίο έχει κάτι
να πει. Και αξίζει να διαβαστεί. Γιατί είναι ψαγμένο, γιατί όποτε γράφει βιβλίο
αυτός ο Μουρακάμι έχει κάτι ακόμα να πει. Τέλος, αξίζει να διαβαστεί γιατί έχει
και.. ελληνικό χρώμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου